Ale dom nadal jest wynajęty - zmagazynujemy tam nasze sprzęty, a w kopcu wciąż jeszcze jest wiele do znalezienia.
Nasza koncesja opiewa na dwa dalsze lata. Na pewno wrócimy...
Z Aleppo udajemy się do Ras Szamra, by spędzić tam Boże Narodzenie. Nie ma na świecie bardziej uroczego miejsca, rozkoszna niewielka zatoczka o ciemnoniebieskiej wodzie, otoczona jasnym piaskiem i niskimi białymi skałkami. Boże Narodzenie jest cudowne. Robimy plany na przyszły rok...
Wrażenie niepewności losu narasta. Żegnając się, mówimy sobie:
- Spotkamy się ponownie w Paryżu.
W Paryżu ! No cóż...
Tym razem opuszczamy Bejrut statkiem.
Stoję przy poręczy, zapatrzona w dal. Jakie piękne jest to wybrzeże, z przesłoniętymi błękitną mgiełką górami Libanu na tle nieba! Nic nie zakłóca romantyczności tej scenerii. Człowiek wpada w nastrój poetyczny, niemal sentymentalny...
Nagle słychać wrzawę - ze statku towarowego, który właśnie mijamy, dobiegają nas podekscytowane okrzyki. Żuraw upuścił ładunek w wodę, skrzynia się rozpada...
Powierzchnia morza pokrywa się deskami sedesowymi...
Max podchodzi i pyta, skąd to zamieszanie. Pokazuję mu pływające deski i dodaję, że mój romantyczny nastrój pożegnania z Syrią całkowicie prysnął.
Milknę i Max zapytuje, o czym myślę.
Wspominam, jak stolarz w Amudzie z dumą wystawił mój sedes na pokaz przed frontowe drzwi, kiedy przyszły do nas na herbatę zakonnice i francuski oficer. Wspominam mój wieszak do ręczników z jego "ozdobną podstawą"! i kota profesjonalistę! i Maca spacerującego o zachodzie słońca tam i z powrotem po dachu z uszczęśliwionym i nieobecnym wyrazem twarzy...
Wspominam kurdyjskie kobiety jak pasiaste tulipany. I wielką, farbowaną na rudo brodę szejka. Wspominam Pułkownika, jak klęczał ze swą niedużą czarną torbą, asystując przy ekshumacji, a jakiś dowcipniś wśród robotników powiedział: "Przyszedł doktor, żeby uzdrowić chorego", tak że od tego czasu przezwiskiem Pułkownika stało się "Monsieur le docteur". Wspominam pagórek cały pokryty złotymi nagietkami, gdzie jedliśmy drugie śniadanie na świeżym powietrzu w jakiś wolny dzień, a zamykając oczy, czuję słodki zapach kwiatów i bujnych stepowych traw.
- Myślę - mówię do Maxa - że to był bardzo szczęśliwy kawał życia...
