HANNA JANUSZEWSKA
Dal

Czasem , gdy wstać mi się nie chce, bo œwit jest szary i zimny, to chciałbym, wiecie, zbudzić się, choćby na krótko - kimœ innym. Miałbym kudłaty, rudy łeb, nie blond jak jakiœ kurczak, płynšłbym łajbš pirackš - het - banderš wicher by furczał! A na banderze: czaszka i na krzyż piszczele - dwa gnaty, i ta bandera tłukłaby nad moim łbem kudłatym. Nikt by nie wołał: "Sprzštnij!", "Wróć!", "Włóż sweter!", "WeŸ ciepły szalik!" Po oceanach mógłbym pruć wcišż dalej, dalej, dalej. Cišłbym cyklony rufš w pół, bez szala i rozpięty, i wicher by mi skórę tłukł od szyi aż po pępek. Ster bym obracał rwšc przez szkwał, aż łapy bym zakrwawił. Lecz z łap skrwawionych bym się œmiał i strachem bym się bawił. I pchałbym się pod szum, pod wiatr, wcišż naprzód, wcišż donikšd, w nieznany œwiat, w daleki œwiat z burzami i z muzykš. Lecz budzik (szelma - wie, co mus!) wdarłby się w dziki cyklon. Wtedy bym szybko zmienił kurs - w siebie z powrotem wniknšł. Więc oczy bym otworzył i zobaczył to, co zawsze: podłogę, okno, szafę, drzwi, codzienne, zwykłe, nasze. Wtedy już mógłbym szybko wstać, wypić codzienne mleko, lecz musiałbym się cicho œmiać, jak ktoœ, co był daleko. A potem wdziałbym sweter (niech!), wzišłbym ten głupi szalik, bo wszystko nic i pusty œmiech, gdy się przybywa z dali.