ANDRZEJ KONKA

Œlady szczęœcia

Œlady szczęœcia szukałem miejsca byœmy mogli się pożegnać a znalazłem starš titleanę schowanš w gšszczu drzew tu było nasze pierwsze spotkanie ławkę spoczywajšcš na brzegu leœnego strumienia tutaj pierwszy raz pocałowałem twoje słodkie usta opuszczonš leœniczówkę w ramionach której połšczyły się nasze goršce ciała wszystko to było œwiadkiem naszego szczęœcia znalazłem pożegnamy się tutaj u stóp wielkiego dębu i usypiemy mogiłę i tak umarła nasza miłoœć Wiosna drzewa obnażone z szat stojš całkiem nagie a u ich stóp potok rozmawia z milczšcymi kamieniami i im kamienie dłużej milczš woda coraz bardziej huczy pieni się swojš wœciekłoœciš a drzewa drżš trochę z zimna trochę w przestrachu przed rozgniewana wodš i tylko słońce bladymi promieniami pozdrawia nas zza gęstej firanki nieba Noc Już nadszedł potwór nocy I swoje kły Zatopił w białej szyi Dnia Kosmatš łapš przykrył Mój dom I tylko księżyc gdzieœ W zadumie kroczy I nie dostrzega Zła Zawał Stuk puk Stuk puk Stuk Koniec. Ty i ja Œnił mi się teatr Wokoło tłum widzów A na scenie Tylko ty i ja W poœwiacie błędnych Ogni Odgrywaliœmy sztukę Którš ludzie nazywajš Po prostu Miłoœć Żyć Jak ryba w akwarium Zamknięty w swoim Œwiecie Żyję ponad tęczš I nie dostrzegam żadnego Koloru Spragniony uzdrowienia Jak rynna deszczu Żyje już tylko Metr Od Dna Jak liœć Sam wœród tylu drzew Czuje się jak Opadły Zmięty Potargany przez wiatr Liœć Którego nawet dzieci Nie chcš wzišć Do swojego zielnika A jeszcze wczoraj Byłem zielony I kołysałem się Na najwyższej gałęzi Mego drzewa Pomiędzy Pomiędzy oczami a œciana pomiędzy ustami a mowa Milczšca rozgrywka Kto pierwszy przemówi To cały nasz stan posiadania A za oknem krajobraz Zabrudzony lepkim Zmrokiem I cisza trwa w swym egocentryzmie I ani myœli Zmienić swego postanowienia By trwać A oczy utkwione w œcianie Patrzš tak smutnie Że nagi Zimny mur Roni słone Łzy

Szybkie spojrzenia Nie sprzyjajš pocałunkom Głoœne kroki Na klatce schodowej I pogoda nie sprzyja I ludzie Którzy patrzš nam w oczy Milczšco Nie sprzyjajš nam słowa Pociechy Nad jeszcze otwartš Trumnš I czasy nie sprzyjajš I ludzie Którzy w zadumie ukrywajš Szyderczy uœmiech i słowa Szydzšce Nie sprzyja człowiek Ludzkoœci Pustka Przerażony swoja nicoœciš Uciekałem Uliczkami strachu Poœród kamienic obłędu Dzieci bawišce się w piaskownicy Rzucały mi pod nogi Jak kłody Spojrzenia nabrzmiałe Od œmiechu A księżyc patrzył mi w twarz Tak jakoœ podejrzliwie smutno I zrozumiałem Oto nadszedł koniec Koniec Moich dni Deszcz za oknem znowu deszcz kroplami tłucze w szyby jak gdyby chciał się wedrzeć do mego pokoju a ja leżę na wznak i nic mnie nie obchodzi bo tutaj jest sucho a w filiżance goršca herbata a deszcz za oknem deszcz natchnienia deszcz zwštpienia rozmywa moje sny i chodniki moczy już drzewa płaczš i ptaki gdzieœ się schowały i ludzie i tylko roœliny się cieszš a deszcz pada i chłodzi nasze zbyt rozgrzane myœli Codziennoœć nie ma nieba dla miłoœci kochanie tylko ten dzień ten żałosny włos kiedy spada gdy się czeszesz przed lustrem zaspana jeszcze œpišca te długie tunele które sunš zdławione bez tchu œciany bez oczu jamy co rozbrzmiewajš jakimœ tajemnym bez sensu wołaniem dla miłoœci nie ma wytchnienia kochanie noc nieprędko da nam odetchnšć a kiedy gwiazda zrywa okowy i widzisz jak spada zygzakiem szaleńcza skazana na unicestwienie to nie po niš piekło sięga swoimi szponami nasze spotkanie odbywa się po ciemku do pocałunku zakradł się smak łez w uœcisku spalasz wspomnienie tamtego dnia tamtej swojej œmierci Jedyny dzień w życiu czekałem długo na ten dzień dzień w którym zgaœnie niepewnoœć czekałem uciekajšc w myœlach do gwiazd i znikałem jak one o białym poranku przy pierwszym promieniu słońca aż wreszcie chwycił mnie ktoœ za rękę a jasnoœć wokół oœlepiła mnie a ja stałem zapatrzony w twe oczy i wtedy ujrzałem ten dzień dzień w którym poznałem szczęœcie Wyobrażeni e tylko parę ruchów srebrzystej tarczy a potem w słuchawce słyszę twój głos a w ustach twoich rozlega się poszum delikatnych gałšzek kwitnšcych wiœni a z oczu twoich odfruwajš ptaki malutkie koliberki twoje słowa w rozœpiewanej koronie drzewa to słyszalny zarys twojej postaci motyle ramion płomienie włosów mrużę oczy by utrwalić twój obraz a w uszach rozbrzmiewa mała muzyka płynšca z sadu co się rozlegš w twoich ustach z lotu małych koliberków co opuœciły twe oczy i sam stałem się muzykš

Na głównš stronę

Na poprzedniš stronę