Konrad Krucin

Antykwariat Pewnego dnia na spacerze Długie się stały olch cienie, Przywiodły z sobš wspomnienie Zaklęte w wysokš wieżę. W wieży tej stojš rycerze, A raczej zbroi namiastka Została z dawnego Piasta; Nikt więcej jej nie ubierze. Owszem, kurz czasem ktoœ zbierze I zamknie w lnianym woreczku, Lakujšc plombę na wieczku; Spisze na białym papierze Ksišżkę o losu krupierze, Co stawiał sztony na męstwie, Wydawał sny o zwycięstwie; Zaniosš wieniec harcerze. Lecz na cmentarzu, przy sieni, Gdzie myœli nuta grobowa, Tam stoi zbrój matka, wdowa; I słucha mowy kamieni. Cisza Boli mnie ale nie będę krzyczał bo krzyk mój tonie w Twoim szczęœciu macham desperacko lecz utrzymać na powierzchni nie zdołam Ty widzisz to ale koła nie rzucasz odpływasz z wiatrem œwiadoma zostaje tylko przerażajšca naga cisza Czterej Sonety Głód W miejscach zbytku, nad kuflami Pochyleni w odrętwieniu, W naszym celu zapomnieniu Trwamy niemo, z potworami. JeŸdziec w czerni gna polami, Budzšc wagš ludzi w cieniu, Siejšc zmory w ich uœpieniu, Które wzrosnš, sš ziarnami. Tego dnia, gdy przebudzeni Z mroku grobu więzów własnych, Spojrzymy nienasyceni W swš głupotę jaŸni ciasnych. Nabierzemy wnet afektu Do wysiłku intelektu. Zaraza Mroczny jeŸdziec gna z oddali PóŸnš nocš dni ostatnich, Pierwszy poœród nieszczęœć bratnich Swojš œcieżkę morem pali. Mija miasta ludzie mali, Szukajšcy dóbr dostatnich Wcišż bojšcy myœli stratnich, W nie tworzeniu się schowali. Łukiem jego wrze ciekawoœć, W powstawanie się zamienia, Zaszczepiajšc ludziom radoœć, Odnawiajšc cel istnienia. Człowiek musi być szaleniec, Jeœli zechce posišœć wieniec. Œmierć W trupiej bieli pieczęć czwarta, Mamišc kresem w skok majaczy, Myœlš ludzie cóż to znaczy, Nie chcš wierzyć już otwarta. Wchłonie studnia dusz bękarta, Co się chowa wœród bogaczy, Zginie, gdy prawdę zobaczy Nie zmieniony u stóp czarta. Bastion jaŸni trwa gotowy, Znajšc własne przeznaczenie; Przetrwa w ogniu mšż spiżowy, Osišgajšc odrodzenie. Trzeba z œmierciš tańce wodzić, By w owoce się obrodzić. Wojna Wiedzie œcieżkę swš ognistš Gestem miecza zapraszajšc, Drugi Diada w tłum wołajšc Egzystencjš prawieczystš. Trwam umarły z myœlš czystš, Wieńcem Logos rozpoznajšc, Wszelkie trudy poskramiajšc; Tam krainę mam ojczystš. Ona Paniš, rzšdzi nami, Nie dla rogów, lecz spełnienia, Obdarzajšc nas oczami; W Niej tkwiš Ÿródła zrozumienia. Człowiek bitwy wie, iż sztuka W tym, kto nieustannie szuka. Panu Bogu w okno Umiał myœleć, ale nie umiał wcielać myœli w czyn. Umiał mówić o życiu, ale nie umiał żyć. Umiał widzieć piękno, ale nie umiał go dotknšć. Umiał kochać, ale nie umiał być kochanym. Codziennie biorę strzelbę i idę w las gdzie poœrodku niczego robię to do czego mnie stworzyłeœ szukam tropów sensu zmieniajšc się pod wpływem chwili i raz kiedyœ kiedy góry zdajš się tak wysokie strzelam Ci w okno a Ty pokazujesz się uœmiechasz Popioły Ulicami przechodzš anioły ich głos prowadzi dotyk leczy biegnš bo wielu potrzebuje wiele jest zaginionych dzieci Ulicami przechodzš demony ich oddech spala wzrok niszczy nie majš wytchnienia chwili bo wiele pozostało do posiania zgliszczy Ulicami przechodzš ludzie œlepi i chorzy cali i żywi spacerujš spokojnie wycišgajšc rękę nie czekajš nie proszš nic ich nie zdziwi Zatrzymał się jeden przy drogowskazie podwójnym pomacał powęszył i zawrócił Œwiat idei Mam swój mały œwiat idei, Œcieżek cichych, gór absurdu, Poszukuję w nim nadziei Przetrzymania czasów trudu. Zajdę kiedy na miejscowy Cmentarz myœli, płyt niemało, Tuż przy sobie leżš głowy, Iluż wielkich nie wytrwało! Z parasolem wyobraŸni Spaceruję ulic cieniem W poszarpanym płaszczu jaŸni; Nie chcę odejœć w zapomnienie. Trybut Stanšł człowiek zadumiony Z mała się nie przewracajšc, Przed nim œpiewał œwiat stworzony; Zamilkš w Słońce spoglšdajšc. Kolor piękna z morzem Jedna, Rubin czerni w tyglu wojen Uzgadniajš co do Sedna, Nęcšc prawdš i spokojem. "W drogę" pognał Brueghel pędzlem Swoich œlepców zachwyconych Poznania kulawym rzędem. Skończył. Trybut zapłacony. * * * Cieniu, maczam palce w twym odmęcie, służbie słowu przeznaczony, w marzeniu pogršżony, pytam: kim jestem na tym okręcie? Czy w złudzeniu trwam, œwięcie wierzšc w wizjonerski dym? Czy napięcie zniknie, czy dręczony spłonę wraz z nim? Pytam: kim? Pytam: kim? Gloria victis Ta Prawda zawarta gdzieœ w skałach wypływa zwartym potokiem jak po uderzeniu laski Mojżesza nie ma już nadziei nieprawda jednak że nie ma o co walczyć nieważna jest nagroda twojš jedynš nagrodš jest godna œmierć bo ginšc za dobrš sprawę uczysz się choć na chwilę że tędy dostaje się do grona zimnych czaszek: Gilgamesza Hektora Rolanda broni się królestwa bez kresu i miasta popiołów i nie ma tu dumy gdyż brak na niš miejsca gdzie sama gorycz cierpienie i œmierć Jest Słowo a tam gdzie Słowo tam istnienie od Słowa się zaczyna i w Słowie spełnia Zawsze byłeœ inny normalny w różnoœci widzšcy i czujšcy więcej i przez to stałeœ się człowiekiem sam na pustyni wœród potworów zabrakło miejsca dla ciebie musiałeœ więc uciekać nieakceptowany nikt nie będzie pamiętał że byłeœ i walczyłeœ ani historia ani œwiat ale ty będziesz wiedział że oddałeœ dług życia że byłeœ wart tego co ci dano że posłuchałeœ głosu Szlachetnoœci "BšdŸ dobry IdŸ" Kradzież Drżšce dłonie sięgajš po klucz z trudem zdobyty nie udaje się otworzyć raz i drugi jest ustępujš podwoje skarbca miejsca zarobku i upodlenia wchodzi dyszšc ciężko serce dygocze powieka drga ze strachu i podniecenia bez wahania wybiera torbę musiał widzieć wczeœniej walšc niczym młot w kowadło mocuje się z zamkiem oto zdobycz upragniona nie dopina wychodzi zacierajšc œlady lecz co ukradł nie wie bo skšd Z torby wypełza strach jak kleszcz chwytajšc za serce nie puœci do czasów Posłańca z nim w parze wina dršży powoli jak woda skałę œledzi je pogarda ta najgorsza bo dla siebie konkluzjš brak godnoœci orszak widm zamyka Demony żyjš wiecznie oplatajš twš esencję aleœ sam sobie winien sš odbiciem twych uczynków po co ci to było? ukradłeœ sobie szczęœcie

Na głównš stronę

Na poprzedniš stronę