NATHANIEL HAWTHORNE
Złotodajna moc
(fragmenty zbioru Opowieœci z Zaczarowanego Lasu)

Był sobie kiedyœ bardzo bogaty król imieniem Midas. Kochał złoto bardziej niż wszystko inne na œwiecie.
Jeœli zależało mu na czymœ więcej niż na bogactwie, to było to szczęœcie jego małej córeczki, Złotowłosej. Ale im goręcej kochał Midas swojš córkę, tym więcej pożšdał pieniędzy.
Myœlał, że najlepsze, co może uczynić dla swojego dziecka, to pozostawić mu w spadku najogromniejszy stos monet, jaki usypano od stworzenia œwiata.
Kiedy mała Złotowłosa wybiegała mu na spotkanie z pękiem jaskrów w rękach, mówił:
- Ho, ho, dziecino, gdyby te kwiaty były złote, wtedy byłyby warte zbierania.
W końcu Midas doprowadził się do takiego stanu, że niemal nie mógł już dotykać ani oglšdać przedmiotów, które nie zostały wykonane ze złota. Najwięcej czasu spędzał w swoim skarbcu.
Pewnego dnia, kiedy Midas jak zwykle napawał się widokiem swoich skarbów, dostrzegš nagle, że na stos złota pada cień. W drzwiach skarbca stał jakiœ nieznajomy. I chociaż zasłaniał sobš słońce, nagromadzone skarby jaœniały większym blaskiem niż przedtem. Kiedy potoczył wzrokiem po izbie, wszystkie nagromadzone tam przedmioty zaczęły iskrzyć się złotym blaskiem.
- Jesteœ bogatym człowiekiem, drogi Midasie! - rzekł.
- Powiodło mi się... doœć dobrze - odparš Midas niezadowolonym tonem.
- Jak to?! - wykrzyknšł obcy. - Czyżbyœ nie był szczęœliwy?
Midas przeczšco pokręcił głowš.
- A cóż zdołałoby cię zadowolić? - spytał nieznajomy.
Midas zamyœlił się. Przeczuwał, że jeœli wypowie odpowiednio mšdre życzenie, już nigdy nie będzie musiał martwić się o złoto.
W końcu wpadł na wspaniały pomysł.
- Pragnę, by wszystko, czego dotknę, zmieniało się w złoto - powiedział.
- Cóż za niezwykły pomysł! - wykrzyknšł nieznajomy. - Chcesz mieć złototwórczš moc! Jesteœ tego pewien? Pragniesz jej na zawsze?
- Nie potrzebuję niczego więcej do szczęœcia - odparš Midas.
- Stanie się, jak chciałeœ. Jutro o œwicie - odrzekš nieznajomy i zniknšł.
Historia milczy, czy Midas spał tej nocy. W każdym razie, ledwie dzień wstał za wzgórzami, król zaczšł dotykać wszystkich przedmiotów, które znajdowały się wokół łóżka.
Złapał jeden ze słupków podtrzymujšcych baldachim i ten stał się natychmiast złotš kolumnš. Odsłonił okno i firanka zacišżyła mu w dłoni. Potem sięgnšł po ksišżkę. Z radoœciš przerzucał stos złotych płytek, na których nie sposób było odnaleŸć œladu liter.
Midas tak się puszył swoim powodzeniem, że w pokoju zrobiło mu się za ciasno. Wyszedł więc do ogrodu. Znalazł tam mnóstwo pięknych róż w pełnym rozkwicie. Delikatny rumieniec ich płatków był jednym z najpiękniejszym widoków na œwiecie.
Ale Midas pożšdał innego widoku. Nie szczędzšc wysiłku szedł od krzaka do krzaka i niestrudzenie czynił użytek ze swej magicznej mocy, aż każdy kwiat zamienił w złoto. W chwili, gdy to ukończył, poproszono go na œniadanie.
Małej Złotowłosej nie było w jadalni. Król kazał jš zawołać, żeby mogli wspólnie zjeœć œniadanie. Trzeba mu przyznać, że bardzo kochał swojš córeczkę, a tego dnia - dzięki szczęœciu, które go spotkało - kochał jš jeszcze bardziej.
Dlatego zasmucił się bardzo, gdy Złotowłosa weszła do pokoju szlochajšc jakby za chwilę miało jej pęknšć serce.
- Ej, moja panieneczko! - zawołał Midas. - Cóż się z tobš dzieje?
Złotowłosa oskarżycielskim gestem wycišgnęła rękę, w której trzymała jednš z róż zamienionych przez jej ojca w złoto.
Zmieszany Midas nalał sobie kawy i - rzecz jasna! - zarówno dzbanek , jak i filiżanka ze srebrnych stały się złote.
"Gdzie ja będę trzymać te wszystkie skarby? - pomyœlał król. - w kuchni przecież nie będš bezpieczne."
Wzišł do ust łyk kawy i nagle poczuł, że w ustach trzyma grudkę złota.
- Ha! - krzyknšł Midas, nieco przestraszony.
- Co się stało, tatusiu? - spytała Złotowłosa przez łzy.
- Nic, nic, dziecko... - odpowiedział Midas. - Jedz œniadanie, zanim ostygnie.
Położył na talerzu pstršga i na próbę dotknšł widelcem ogona. Ku jego przerażeniu przeœlicznie usmażony pstršg zmienił się w złotš rybę.
"Właœciwie nie bardzo wiem - pomyœlał - jak mam zjeœć œniadanie! Może powinienem szybciej przełykać jedzenie?"
Błyskawicznie złapał goršcy kartofel i równie szybko wpakował go sobie do ust. Ale złototwórcza moc była jeszcze szybsza. Goršcy metal tak bardzo piekš go w język, że Midas zerwał się na równe nogi i zaczšł poœpiesznie wcišgać chłodne powietrze.
- Tatusiu, kochany tatusiu! - zawołała Złotowłosa, która była bardzo czułym dzieckiem. - Co się stało? Sparzyłeœ sobie buzię?
Podbiegła do ojca i serdecznie go objęła. Midas pochylił się i pocałował córkę.
- Moja najdroższa Złotowłosa - powiedział.
Ale dziewczynka milczała. Nie była już dzieckiem, tylko złotym posšżkiem!
Jak opisać rozpacz załamanego ojca, który w krótkim czasie z najszczęœliwszego człowieka na ziemi przemienił się w największego nieszczęœnika?! Nie ma w ludzkim języku słów, które opisałyby cierpienia Midasa.
PrzejdŸmy więc od razu do tego, co było dalej.
Gdy Midas stał nad córkš pogršżony w rozpaczy, ujrzał przed sobš tego samego nieznajomego, który obdarzył go złototwórczš mocš.
- Jakże, przyjacielu? - spytał nieznajomy. - Czy jesteœ wreszcie szczęœliwy?
Midas w milczeniu pokręcił głowš.
- Nie do wiary! - wykrzyknšł nieznajomy. - Czyż nie dałem ci złototwórczej mocy?
- Złoto to nie wszystko - wyszeptał załamany król.
- Jesteœ mšdrzejszy niż wczoraj, Midasie - powiedział nieznajomy przyglšdajšc się uważnie nieszczęœliwemu ojcu. - Czy chcesz uwolnić się od złotodajnej mocy?
- Nienawidzę jej ! - krzyknšł Midas.
- IdŸ więc i wykšp się w rzece, która płynie poniżej twojego ogrodu. Potem spryskaj niš wszystko, co zamieniłeœ w złoto, by odzyskało swš pierwotnš postać. Jeœli zrobisz to szczerze, być może uda ci się naprawić zło, które spowodowałeœ.
Nie trzeba chyba nikogo przekonywać, że Midas nie tracšc czasu porwał dzban i pędem pobiegš nad rzekę. Zanurzył się w niej z głowš, nawet nie zdejmujšc butów.
Potem napełnił dzban i pospieszył do pałacu. Oczywiœcie, pierwszš rzeczš, jakš zrobił, było polanie wodš posšgu Złotowłosej.
Ledwie padły na niš krople wody, a już rumieńce zaczęły wracać na policzki dziecka.
- Przestań, tatusiu, bardzo cię proszę! - zawołała. - Zobacz, zamoczyłeœ mojš nowš sukienkę, którš dopiero włożyłam.
Złotowłosa nie pamiętała nic z tego, co się wydarzyło od chwili, gdy podbiegła do ojca, by go pocieszyć. A Midas - rzecz jasna - nie zamierzał kiedykolwiek informować swej ukochanej córeczki o tym, jakim był głupcem.

Na podstawie tłumaczenia K. Tarnowskiej i A. Konarka