JANPARANDOWSKI

Syzyf


Król Syzyf panował w Koryncie. U szczytu skalistej góry, zwanej Akrokoryntem, stał jego pałac, otoczony czarnym i zielonym kręgiem starodrzewu. Z rana, po kšpieli, wychodził król na terasę zamkowš i rozglšdał się po swoim państwie. Słońce wilgotne i czyste przydawało słodyczy fali pagórków biegnšcych nad wybrzeżem sarońskim. W dole, na obszernej piaszczystej równinie, rysowały się proste i białe ulice Koryntu, lekko nachylonego ku morzu. W błękitnej zatoce czerniły się pękate kadłuby okrętów, które porastał las masztów. Pomimo wczesnej pory roje ludzi, na podobieństwo mrówek, krzštały się dokoła magazynów portowych. Z drugiej strony słychać było metalowy zgiełk kuŸni i warsztatów, a z dzielnicy farbiarzy płynęły rynsztokami strumienie barwionej wody. Wszystko to było dziełem króla Syzyfa, który założył miasto i uczynił je bogatym, wybrawszy miejsce na port tak dogodny, że można w nim było pobierać daninę od wszystkich statków jadšcych ze wschodu i zachodu.
Król Syzyf był ulubieńcem bogów, Dzeus zapraszał go na uczty olimpijskie. Pomimo lat był wcišż rzeœki i silny, albowiem nektarem i ambrozjš odœwieżał swoje ziemskie ciało. Lecz miał jednš wadę: lubił plotki. Ilekroć wracał z Olimpu, zawsze coœ niecoœ przebšknšł o tym, co się tam mówiło. Bogowie puszczali to płazem, gdyż były to sprawy doœć błahe. Raz jednak wygadał się Syzyf przed ludŸmi z jakiegoœ sekretu Dzeusa. Rzecz była naprawdę poufna i władca bogów miał z tego powodu przykroœci. Rozgniewał się i posłał plotkarzowi bożka œmierci, Tanatosa, aby go sprzštnšł ze œwiata. SnadŸ chytry królik spodziewał się tego, bo urzšdził zasadzkę na Tanatosa, uwišzał go i mocno zakuwszy w kajdany zamknšł w piwnicy.
Ludzie przestali umierać, jak w Sabałowej bajce. Hades poszedł ze skargš do Dzeusa. Wysłano Aresa, by uwolnił boga œmierci. Pierwszy umarš Syzyf. Ale konajšc nakazał żonie, aby zostawiła jego zwłoki nie pochowane. Tak się stało. Ponieważ dusza, której ciała nie pogrzebano, nie mogła wejœć do państwa cieniów, Syzyf błškał się nad brzegami Styksu jęczšc i narzekajšc. Tak długo się użalał, aż go zaprowadzono przed Plutona. Z głoœnym płaczem opowiadał Syzyf, że ma niegodziwš żonę, która jego trupa wyrzuciła na œmietnik i nie chce mu sprawić pogrzebu. Pluton pozwolił mu raz jeszcze wrócić na ziemię, aby ukarać niedbałš i zarzšdzić, co potrzeba.
Król Koryntu poszedł, ale nie wrócił. Bogowie, którzy rzšdzš całym wielkim œwiatem, zapomnieli o nim, a on sam zachowywał się teraz tak cicho i ostrożnie, żeby jak najmniej o nim mówiono. Żył bardzo długo, lecz na koniec przypomniano sobie w piekle o przebiegłym uciekinierze. Znienacka zaskoczył go Tanatos, ucišł mu pukiel włosów i krnšbrnš duszę zabrał do podziemi. W Hadesie wymierzono mu ciężkš karę: miał wynieœć wielki kamień na bardzo wysokš i stromš górę. Syzyf natychmiast zabrał się do roboty, sšdzšc, że z łatwoœciš to uczyni, a potem już będzie miał spokój. WydŸwignšł ów głaz prawie pod sam szczyt, gdy wtem skała wyœlizgnęła mu się z ršk i spadła z powrotem na dół. Z drugim razem to samo, i za trzecim, i za dziesištym. Tak zawsze. Już jest Syzyf bliski celu i zawsze coœ mu kamień z ršk wyrywa, i musi biedak pracę zaczynać na nowo. Być może, iż podanie o "pracy Syzyfowej" powstało stšd, że w odległej starożytnoœci zbiegłych zbrodniarzy i niewolników przywišzywano do ciężkiego kamienia lub belki, którš zawsze ze sobš wlec musieli. [...]




Podręcznik 5 klasy

Język polski w szkole

Strona główna