John R. R. Tolkien
Odrodzona kraina
(fragment trylogii Władca pierœcieni)

Najdotkliwszš stratš było wyniszczenie drzew, które bez litoœci wycięto je na całym obszarze kraju. Ta rana nie mogła się zagoić przed upływem długich lat i Sam myœlał, że dopiero jego prawnuki zobaczš Shire takim, jakim być powinien.
Wœród nawału pracy nie miał czasu na wspomnienia o przygodach, nagle jednak przypomniał sobie dar królowej elfów, Galadrieli. Wyjšł szkatułkę i pokazał jš przyjaciołom, proszšc o radę.
- Zastanawiałem się już, kiedy wreszcie o tym pomyœlisz - rzekš Frodo. - Otwórz szkatułkę.
Wypełniał jš szary pył, a poœrodku tkwiło w nim nasienie podobne do orzecha w srebrnej łupinie:
- Co mam z tym zrobić? - spytał Sam.
- Rzuć na wiatr w pierwszy wietrzny dzień, a o resztę się nie troszcz - powiedział Pippin.
- Wybierz kawałek ziemi na pólko doœwiadczalne - rzekš Merry.
- Musisz, Samie, kierować się rozsšdkiem i doœwiadczeniem - powiedział Frodo. - Szkatułka jest mała, a każde ziarenko ma zapewne wielkš wartoœć.
Sam posadził więc młode drzewka wszędzie, gdzie Ÿli ludzie zniszczyli piękne i kochane drzewa, i przy korzeniach każdej sadzonki umieœcił w ziemi po jednym cennym pyłku. Przemierzył cały kraj wzdłuż i wszerz. Gdy w końcu stwierdził, że została mu jeszcze odrobina pyłu, poszedł do Kamienia, znaczšcego niemal dokładnie œrodek Shire'u, i rozrzucił tę resztkę na cztery strony œwiata. Srebrny orzeszek zasadził na trawniku, gdzie odbywały się zabawy urodzinowe.
Zimę przeczekał jako tako cierpliwie, chociaż korciło go wcišż, żeby zaglšdać w każde miejsce, czy nic się jeszcze nie dzieje.
Wiosna przewyższyła jego najœmielsze nadzieje. Drzewa puszczały pędy i rosły tak gwałtownie, jakby czas przyspieszył biegu i chciał w cišgu jednego roku spełnić zadania dwudziestu lat.
Na urodzinowym trawniku wystrzeliło z ziemi œliczne młodziutkie drzewko; korę miało srebrnš, liœcie podłużne, a w kwietniu okryło się złotymi kwiatami. Stało się przedmiotem podziwu całej okolicy. Po latach, gdy wyrosło bujnie i wypiękniało jeszcze bardziej, zasłynęło szeroko; z daleka przybywali goœcie, żeby je zobaczyć, bowiem piękniejszego drzewa nie znalazłoby się na całym œwiecie.
Rok ten zapisał się w ogóle w Shire wyjštkowym urodzajem. Słońce œwieciło wspaniale, œwieży deszcz spadał zawsze w porę i w miarę, a powietrze tchnęło ożywczym, pobudzajšcym zapachem i blask, nieznany œmiertelnikom w innych latach, ozłocił Œródziemie.
Owoce tak obrodziły, że małe hobbicięta niemal kšpały się w truskawkach ze œmietanš, a jesieniš siedzšc w trawie pod œliwš jadły œliwki dopóty, dopóki z pestek nie zbudowały miniaturowych piramid. Nikt się jednak od tego nie rozchorował i wszyscy byli zadowoleni oprócz kosiarzy, którzy potem kosili trawę.

Tłumaczenie Maria Skibniewska