- Miałżebym umrzeć? w takiej chwili...? - spytał ledwie dosłyszalnym głosem Horus. I dodał: - Prędkoż to może się stać? Powiedz prawdę...
- Nim księżyc schowa się za tę oto palmę.
- Ach, tak! a Ramzes długo jeszcze żyć będzie...?
- Czy ja wiem...? Może już niosš ci jego pierœcień.
W tej chwili weszli ministrowie z gotowymi edyktami.
- Kanclerzu! - zawołał Horus, chwytajšc go za rękę. - Czy gdybym zaraz umarł, spełnicie moje rozkazy?
- Dożyj, Horusie, wieku swego dziada! - odparš kanclerz. Lecz gdybyœ nawet zaraz po nim stanšł przed sšdem Ozyrysa, każdy twój edykt będzie wykonany, byleœ go dotknšł œwiętym pierœcieniem.
- Pierœcieniem! - powtórzył Horus. - Ale gdzie on jest?
- Posłałem do mojego zastępcy - rzekš arcykapłan - aby natychmiast, gdy Ramzesowi serce bić przestanie , zdjšł pierœcień.
- Dziękuje wam - rzekš Horus. - Żal mi... Ach, jak żal... Ale przecież nie wszystek umrę... Zostanie po mnie błogosławieństwo, pokój, szczęœcie ludu i... moja Berenika odzyska wolnoœć. Długo jeszcze...? - spytał lekarza.
- Œmierć jest od ciebie na tysišc kroków - odparš smutno lekarz.
- Nie słyszycież, nikt stamtšd nie idzie...?
Milczenie.
Księżyc zbliżał się do palmy i już dotknšł pierwszych jej liœci; miałki piasek cicho szeleœcił w klepsydrach.
- Daleko? - szepnšł Horus.
- Osiemset kroków - odparš lekarz - nie wiem, Horusie, czy zdšżysz dotknšć wszystkich edyktów œwiętym pierœcieniem...
- Podajcie mi edykty - rzekš ksišżę, nasłuchujšc, czy nie biegnie kto z pokojów Ramzesa. - A ty, kapłanie - zwrócił się do lekarza - mów, ile mi życia zostaje, abym mógł zatwierdzić przynajmniej najdroższe mi zlecenia.
- Szeœćset kroków - szepnšł lekarz.
Edykt o zmniejszeniu czynszów wypadł z ršk Horusa na ziemię.
- Pięćset...
Edykt o pokoju z Etiopami zsunšł się z kolan księcia.
- Nie idzie kto...?
- Czterysta... - odpowiedział lekarz.
Horus zamyœlił się i... spadł rozkaz o przeniesieniu zwłok matki.
- Dwieœcie...
Horusowi zsiniały usta. Skurczonš rękš rzucił na ziemię edykt o odwołaniu wychowawcy z wygnania, a zostawił tylko rozkaz oswobodzenia Bereniki.
- Sto...
Wœród grobowej ciszy usłyszano stuk sandałów. Do sali wbiegš zastępca arcykapłana. Horus wycišgnšł rękę.
- Cud! - zawołał przybyły. - Wielki Ramzes odzyskał zdrowie! Podniósł się krzepko z łoża i chce jechać na lwy. Ciebie zaœ, Horusie, wzywa, byœ mu towarzyszył.
Horus spojrzał gasnšcym wzrokiem za Nil, gdzie błyszczało œwiatło w więzieniu Bereniki, i dwie łzy, krwawe łzy, stoczyły mu się po twarzy.
- Nie odpowiadasz, Horusie? - zdziwił się posłaniec Ramzesa.
- Czyliż nie widzisz, że umarł? - szepnšł najmędrszy lekarz z Karnaku.
Patrzcie tedy, że marne sš ludzkie nadzieje wobec wyroków, które Przedwieczny ognistymi znakami wypisuje na niebie.

Wydarzenia opisane w tym opowiadaniu toczš się w  starożytnym Egipcie. W kraju tym pięć tysięcy lat temu powstała jedna z najstarszych i najciekawszych kultur œwiata. W Egipcie wielkš wagę przywišzywano do życia poœmiertnego i dlatego Egipcjanie poddawali ciała zmarłych specjalnemu procesowi, zwanemu mumifikacjš. Miało to chronić zwłoki przed zepsuciem.
Następnie owijano je bardzo ciasno bandażami i chowano w specjalnych trumnach. Te trumny wkładano do kamiennych sarkofagów.
Dzięki tym wszystkim zabiegom ciała ludzi, którzy umarli dawno temu, przetrwały (bardzo jednak zmienione) do dzisiejszych czasów.
Oczywiœcie, na taki pogrzeb mogli sobie pozwolić tylko bardzo bogaci ludzie. Biedaków grzebano wprost w piasku pustyni. Najbardziej okazałe były pogrzeby władców.
Niektórych faraonów pochowano w olbrzymich budowlach zwanych piramidami. Największa z nich ma 146 metrów wysokoœci i 230 metry szerokoœci. Dla porównania Pałac Kultury w Warszawie ma 234 metry wysokoœci, a rozmiary boiska piłkarskiego to 90 na 120 metrów!

Chociaż faraon Tutenchamon niczym szczególnym się nie wyróżnił, jest jednym z najlepiej znanych władców Egiptu. Zawdzięcza to temu, że odkrycie jego grobowca stało się œwiatowš sensacjš. W wnętrzu grobu znaleziono ogromne skarby. Był to pierwszy odkryty grób, którego wczeœniej nie obrabowali złodzieje.
Większoœć grobowców faraonów splšdrowano bowiem wkrótce po pogrzebie. Iloœć nagromadzonych tam bogactw kusiła nie tylko rzezimieszków, ale i zwykłych biedaków. Bogactwa, które miały pomóc władcom w życiu na tamtym œwiecie, przycišgały bandytów, którzy zakłócali ciszę grobów i spokój zmarłych.

1. w jakim znaczeniu zostało użyte w tytule słowo: legenda?

2. Kto i komu opowiada tę historię? Zwróć uwagę na słowa: Patrzcie, jak marne sš ludzkie nadzieje...umieszczone na poczštku i końcu opowiadania.

3.Zwróć uwagę, jak po mistrzowsku steruje autor napięciem czytelnika. Pomogš ci w tym odpowiedzi na pytania:
- Kogo obdarzyłeœ swojš sympatiš, Ramzesa czy Horusa?
- Kiedy zorientowałeœ się, że Horus umrze, a kiedy zostało to zasygnalizowane w tekœcie?
- Czy chciałeœ, żeby plany Horusa się powiodły?
- Czy spodziewałeœ się, że Ramzes przeżyje i wszystkie plany jego wnuka spalš na panewce?
- Co czułeœ, gdy czytałeœ, jak Horus czeka na pierœcień faraonów, a œmierć zbliża się do niego wielkimi krokami?
- Czy spodziewałeœ się takiego zakończenia tej historii?

4. Jakš prawdę o człowieku przekazuje to opowiadanie? Czy jest ona nadal aktualna?

5. Na mapie œwiata i Afryki znajdŸ miejsca, o których jest mowa w tekœcie B. Prusa.

6. WyobraŸ sobie, że jesteœ faraonem (lub jego następcš czekajšcym na tron). Przygotuj krótkie wystšpienie w tej roli przed klasš. Opowiedz o swoich planach sprawowania władzy. Nie przygotowuj tekstu. Wczuj się w postać, którš będziesz.

7. Zastanów się, co myœlał Horus, gdy odbierał hołdy kolejnych dostojników. Porównaj te myœli i zakończenie opowiadania. Teraz odpowiedz na pytanie: jak wiele warte sš nasze plany?